De pers over Zuidelijke Wandelweg:
* Een volwassen man, tekenaar, al dertig jaar weg uit ‘zijn’ buurt, probeert zich te bevrijden van zijn demonen door dagenlang dwangmatig te wandelen door het heldere stratenplan van Berlages Plan-Zuid. Daarbij moet hij, bij wijze van shocktherapie, alles nog eens opnieuw beleven. Dat is vaker gebeurd, in autobiografische Nederlandse literatuur, maar zelden zo goed als Gellings het hier doet. – Aleid Truijens in de Volkskrant.
* Maar nu het boekje waar ik echt echt heel erg van onder de indruk ben. Ik denk dat er een nieuwe schrijver onder ons opstaat. Het is Paul Gellings. – Martin Ros voor TROS Radio.
* Gellings – óók dichter , hij publiceerde drie bundels – is een meester in het beschrijven van de ellende die zijn personages meemaken. Hij doet je hart ineen krimpen, je adem stokken en je tranen opwellen. Gellings maakt hun tragiek voelbaar, zonder zich te bedienen van sentimentaliteit. Zuidelijke Wandelweg is een roman over oorlogsslachtoffers van na de bevrijding. Een roman vol indrukwekkende passages, mooie observaties en prachtige, poëtische taal. – Henk Aalbers in de Gelderlander.
* Gellings is vooral een dichter, het gaat hem om de sfeer, om de precieze formuleringen. Geen ketelmuziek, geen toestanden. – Paul Arnoldussen in Het Parool.
* De schrijver weet de sfeer van de Rivierenbuurt goed op te roepen. Het is op veel plaatsen alsof je er zelf middenin staat. – Ingrid Hoogervorst in De Telegraaf.
* Een zeldzaamheid waar ik geen eerdere voorbeelden van ken. De meeste herinneringen heeft Gellings aan de gebouwen. Hij – zelf tekenaar – denkt vaak aan de leerlingen van Berlage, die deze wijken op de tekentafel hebben laten ontstaan, en hij beschrijft de gebouwen, de woonblokken, de wijken, nauwgezet. Ieder detail, van (sociaal-)historische tot architectonische elementen, klopt. Goeie research dus, en een sterk geheugen. – Ward Wijndelts in Ons Amsterdam.
