
Als John Lennon of Harry Mulisch mijn oom waren geweest, hadden de dingen voor mij niet wezenlijk anders gelegen. Mijn oom Carl Joseph Gellings (6 maart 1930 – 7 juni 2015) was een kleurrijke, om niet te zeggen: flamboyante, kunstzinnige persoonlijkheid.
Begenadigd tekenaar en modeontwerper had hij de bijzondere eigenschap mannequins te tekenen met slechts één been en vaak ook met maar één oog (wat overigens aan hun bevalligheid niets afdeed). Er was niets grauws aan hem maar vanwege zijn grijze lokken, baard en bakkebaarden werd hij door sommigen ‘de oude, grijze postduif’ genoemd. Ik heb voor en over hem het volgende gedicht geschreven en voorgedragen tijdens zijn begrafenis op zaterdag 13 juni 2015 in Couze (Dordogne).
BIJ DE DOOD VAN DE OUDE POSTDUIF

Grote vogel vredig in slaap, al bijna terug
bij zijn kern, al bijna los uit zijn vlammend
omhulsel, zijn pluimage, zijn lichaam
Een lachje speelt om zijn lippen alsof hij
ogen dicht achter zijn bril
van onmetelijke hoogte kijkt in
een vallei van jaren en jaren
Zijn grote liefde: een fee in een baljurk met
een diadeem in een rode toren van haar
hun kinderrijk nest niet ver van de haven
zijn haven, de stad en de nacht waar hij
samen met haar dansend en feestend
doorheen vloog
Nog zie ik de eenbenige schoonheden die
hij tekende aan zijn ontwerpen ontstijgen
en sierlijk een modeshow lopen
nog zie ik alles wat hij hopelijk ook ziet
nu hij zo vast ligt te slapen
Hier, in het land waar hij ten slotte aankwam
zag, overwon maar zijn grote liefde verloor
ze ging hem voor en je ziet dat het lachje
op zijn gezicht zich plooit tot de kus
die hij haar zal geven bij het weerzien
PG