Tuitjenhorn avant la lettre

Herfst 2013. Nu een huisarts na een kruisverhoor door politiefunctionarissen zelfmoord heeft gepleegd, de inspectie voor de volksgezondheid haar handen in onschuld wast, artsen in opleiding matennaaiersgedrag wordt aangeleerd, de weduwe van de overleden patiënt nog geen week na de crematie van haar man door de recherche tijdens een verhoor drie uur lang blijkt te zijn geïntimideerd, moet ik plotseling denken aan twee passages uit mijn boek Verbrande Schepen: Tuitjenhorn avant la lettre – of Poetinpraktijken…?

Sommige schepen zijn dus kennelijk toch niet zo verbrand, maar nog aardig actueel…

‘Frederiks, onze huisarts, oogt als een wiskundeleraar uit de vroege jaren zestig in zijn afgedragen bruine pak, met zijn te korte, slordig geknoopte stropdas. Afwezig kijkt hij je aan door twee dikke brillenglazen.

Hij luistert altijd kort naar je klacht, richt dan zijn blik op zijn computerscherm, knikt veelbetekenend en zet ten slotte snel en routineus een recept op de mail. Zijn praktijk is groot en sommige patiënten zeuren zo lang aan zijn hoofd dat hij bij anderen de verloren tijd weer inhaalt. Wat dat betreft heeft hij aan mij geen moeilijke: ik ben volgens Sefa nu eenmaal een ‘raszorgvermijder.’ Dus: hoe korter het consult hoe beter, zowel voor Frederiks als voor mij.

Hij is niet altijd zo geweest, maar een jaar of twee geleden heeft hij een voorwaardelijke veroordeling aan zijn broek gehad voor een omstreden  euthanasiegeval en sindsdien mist hij ieder sprankje heilig vuur. Ik heb het in een column voor hem opgenomen, hem geprezen om zijn van iedere hypocrisie gespeende keuze, wat tot een serie haatmails en een lang lopende ruzie met mijn hoofdredactrice heeft geleid. Ze nam me kwalijk dat ik weigerde ook maar één woord terug te nemen van mijn stuk. Haar overplaatsing naar managementachtige regionen heeft mij uiteindelijk gered. Frederiks zelf heeft er nooit met mij over willen spreken, al kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat hij me wel mag.

[…]

Het is vroeg, acht uur, en de bomen in de lanen zien zwart van de zomerregen die in de nacht is gevallen. De lucht zwaar en klam. Net als ik, al heeft het gesprek met mijn huisarts me goed gedaan.

Niet dat er enige hoop is op genezing of dat ik minder slap ben in mijn benen. Maar een paar minuten met iemand praten na lange, slapeloze uren was best aangenaam.

‘Zou je het toch niet heroverwegen, joh?’ probeerde Frederiks andermaal. ‘Ik stuur je zo weer naar Van Warmerdam.’

‘Nee.’

‘Mijn god, wat een stijfkop!’ knikte hij zonder me aan te kijken. ‘Leuk, trouwens, voor je vrouw…’

‘Die weet voorlopig van niks. Ik heb er zo lang over gedaan om haar te vinden dat ik de boel niet wil verpesten.’

‘O, maar dat doe je toch wel, hoor, als je ineens zomaar dood blijkt te zijn. Kramer, Kramer, ik zou je warempel door moeten sturen naar een psychiater!’

Alleen naar Cardozo, dacht ik en keek mijn huisarts zwijgend aan.

Hij maakte een fladderend gebaar, waarna hij zijn hand liet vallen op het tafelblad. ‘Goed, dan maar weer pilletjes, maar pas je wel op, man?’

‘Hoezo?’

‘Omdat ik er geen zin in heb om na nog een beschuldiging van hulp bij zelfdoding de tent te moeten sluiten!’

‘Maak je geen zorgen, Frederiks: ik probeer er spaarzaam mee om te gaan.’

Door zijn dikke brillenglazen wierp hij me een monsterende blik toe.

‘Mm, nou, vooruit dan maar weer.’

Hij begon te schrijven, zijn computer was gecrasht, zodat ik – weer eens wat anders – een  papieren recept voor morfine bij me had, dat in mijn zak brandde als een cadeaubon voor een dure whisky.’

 

Related Images:

Eén antwoord op “Tuitjenhorn avant la lettre”

  1. Iedereen afgelopen zaterdag tevreden. De inspectie voor volksgezondheid, de aanvankelijk ongeruste huisartsen, de politie, de ….
    Slachtoffers van de panische reactie van het AMC, de familie Van de overledene.
    En de ouderen in Nederland die nu niet meer weten wat ze van hun huisarts verwachten kunnen.
    Schande.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *