Oneerlijk duurt het langst

Een nagonzende leemte

(Dagblad van het noorden, vrijdag 10 juli 2015)

Op 2 juli 2015 besliste een bestuursrechter dat de schorsing door de IGZ van huisarts Nico Tromp uit Tuitjenhorn in 2013 rechtmatig was geweest. Tromp pleegde destijds als gevolg onder meer van deze schorsing zelfmoord, waarmee de affaire-Tuitjenhorn was geboren.

De arts was na (door alle betrokkenen zeer gewaardeerde!) hulp aan een patiënt in doodsnood vanwege te hoge doses morfine en dormicum beschuldigd van moord, zonder dat er enig wederhoor was toegepast. Niet door de co-assistente die vond dat ze haar facultair begeleider van het AMC moest inlichten over Tromps optreden, niet door het AMC dat niettemin al jaren en jaren een beroep had gedaan op Tromp als vertrouwd arts-opleider en niet door de IGZ die nota bene het OM inschakelde, wat leidde tot een nachtelijke en vrij intimiderende politie-inval in de woning en de praktijk van Tromp. Het mag dan ook niet verwonderlijk heten dat deze vanwege ernstige psychische klachten zijn werk als arts moest staken. Wel verwonderlijk daarentegen zijn de leugens rondom de uitspraak van de bestuursrechter over de rechtmatigheid van de schorsing: zonder dat de weduwe van de overleden patiënt als getuige is gehoord, wordt beweerd dat haar man en zij geen toestemming hadden gegeven voor Tromps ingrijpen, terwijl beiden daar nu juist expliciet om hadden gevraagd. Ook de thuishulp zou die toestemming niet gegeven hebben, wat de zaak nog twijfelachtiger maakt waar een dergelijke instantie daar totaal niet over gaat. Leugens dus, doorspekt met valse argumenten.

Hoe dan ook, in meer algemene zin is en blijft het op z’n zachtst gezegd verbijsterend dat er aangaande de affaire-Tuitjenhorn nog steeds geen recht gedaan dan wel gesproken is. Je zou immers met hetzelfde gemak als waarmee Tromp van moord is beschuldigd de instanties minimaal dood door schuld ten laste kunnen leggen. Maar kennelijk is keer op keer handen in onschuld wassen veiliger, al krijg je daar natuurlijk nooit de geest mee in de fles. Signalen te over.

Zo was het Kamerdebat op 29 april 2015 over deze zaak ook al even veelzeggend als frustrerend en op een aantal punten nogal voorspelbaar. De vraagstelling aan de ministers Van der Steur (Veiligheid en Justitie) en Schippers (WGS) varieerde van gezagsgetrouw (SGP, CU en VVD) tot gematigd kritisch (CDA, PVDA en D66). Een gunstige uitzondering hierop werd gevormd door Reinette Klever van de PVV die de houding van de overheid in deze zaak in het algemeen en de onlangs verschenen onderzoeksrapporten in het bijzonder efficiënt fileerde. Jammer dat ze de ministers noch door interrupties noch in tweede termijn het vuur echt na aan de schenen heeft gelegd.

Dat werd wel gedaan door Renske Leijten van de SP, die de stuntelende en draaiende ministers geen enkel cadeau gaf en zich door hun retorische trucjes niet uit het veld liet slaan. Vasthoudend was ze met name op het punt dat volgens de onderzoekscommissies huisarts Tromp in oktober 2013 door het machtsvertoon en wangedrag van IGZ en OM niet tot zelfmoord gedreven zou zijn. Dat noemde en noemt ze terecht een leemte, en ze wist niet van wijken.

De voorspelbaarheid zat hem met name in de reacties van de ministers. Van der Steur, die na een vlakke, plichtmatige blijk van medeleven aan het adres van de familie van wijlen Nico Tromp maar niet van de term ‘moord’ kon afstappen inzake het juist humane handelen van de arts, omdat het Wetboek van Strafrecht nu eenmaal niet in een adequate term voorzag. Een zoveelste klap in het gezicht van de weduwe Tromp en andere nabestaanden – de overheid heeft dus nog steeds geen ander antwoord dan natrappen, een betere advocaat dan deze jurist kan de duivel zich niet wensen. Komt het dan bij niemand in die gelederen op dat het schermen met een levensdelict een vileine smoes is waarmee AMC en IGZ hun eigen dwaling (het niet toepassen van hoor en wederhoor) met terugwerkende kracht hebben proberen toe te dekken?

Dan Schippers, eerst hetzelfde lauwe medeleven, vervolgens lofzang op de ‘moed’ van de coassistente van Tromp en oren hangend naar de conclusies zoals getrokken in de onderzoeksrapporten: Tromp fout, instanties correct. Maar daar nam zoals gezegd Renske Leijten geen genoegen mee. Zij bleef vragen om aandacht voor de reeks misstappen die de overheid begaan had richting Tromp en diende een motie van wantrouwen in tegen beide onderzoekscommissies, en het valt te verwachten dat zij nu na de onbegrijpelijke uitspraak van de bestuursrechter – en alle leugens en verdraaiingen eromheen – deze motie doorzet. Immers, zolang de opeenvolging van misstappen niet ruiterlijk wordt erkend door de verantwoordelijken, zal de affaire-Tuitjenhorn blijven nagonzen. Oneerlijk duurt het langst.

PG

Related Images: