‘Eigenlijk ben ik er nooit weggegaan.’ Zo luidt de slotzin van Zuidelijke Wandelweg, het eerste deel van de herinneringen van Paul Gellings aan het Amsterdam-Zuid van zijn jeugd (deel II = De zomer van Icarus). Zijn binding met de buurt bleek onverwoestbaarder dan ooit op 29 mei jl. toen hij na de begrafenis van zijn geliefde buurvrouwKäthi Rottenberg een kijkje ging nemen bij zijn oude voordeur in de Stichtstraat; een plaquette was niet veelzeggender geweest…
hierachter werd PG geboren; hij woonde er van 1953 tot 1964; ongemerkt hebben de jaren er de tijd blootgelegd... Foto Jenny Wiersema
STICHTSTRAAT
Hoorbaar de stilte
wanneer je stappen
overgaan in regels.
Als grind dat ruist
in deze huizenhoge
zee van tegels.
Als kinderstemmen
verwaaid in de tuin
om je geboortehuis.
Of muziek verstomd
hoog op balkons
aan vestingmuren
flat genaamd.
Of als het landje
waar je speelde:
voorgoed bekleed
met steen. Waar nu
alleen nog tegels
overgaan in regels.
Op zaterdagavond 23 juni zal op verschillende podia een festival met poëzie en muziek worden gehouden bij het Haersterveer. Dichters die meedoen zijn o.a. Rodaan Al Galidi, Mariska de Groot, Trijntje Gosker, Bouke Vlierhuis, Hein van der Schoot, Theo van van de Vliet, Hedwig Selles en Paul Gellings. Er volgt nog nadere informatie over aanvangstijd en programma. Zie ook de speciale Pontpoëziewebsite.
veer en veerman
Het handmatig bediende veer in de Vecht tussen Zwolle en Haerst is een kleinood in tijd en ruimte. In de meest lieflijk en landelijk denkbare omgeving worden er fietsers en voetgangers met plezier overgezet. Voor wie niet te beroerd is met de snelheid van zijn eigen lichaam te reizen verkort het de weg naar Genne en Hasselt of de terugweg naar Zwolle of omgekeerd. Aan beide zijden ontsluit zich hoe dan ook een ander gebied in een andere eeuw. Kortom, de perfecte locatie voor poëzie en muziek, ook nog in een midzomernacht. Voor het Bevrijdingsfestival Overijssel 2000 schreef Paul Gellings het volgende gedicht gedicht, dat hij op 23 juni ten gehore zal brengen, en dat zich afspeelt op de Vechtoever even voor het Haersterveer…
Aan de Vecht
Terwijl wij sliepen is de rivier gaan stijgen
over haar oevers heen. Het dal liep langzaam
onder, het duin werd klein en teer, de bunker
aan de voet ervan begon te zinken.Vanaf
de hoge heuveltop heeft toen ons zwijgend
huis gezien hoe snel het land verdween.
Herinnering aan lissen en aan zomeravonden
met nevelige koeien, nu overspoeld door
water: een aardedonkere nacht afkomstig
uit een klei zo ondoorgrondelijk als tijd.
Maar met het daglicht heeft ten slotte
zich de hemel op de bodem neergevlijd.
Terwijl wij sliepen veranderde de bunker
tegen monsters van vroeger en daarvoor,
tegen wapentuig en plagen, in een stenen
baken – middenin een zwanenmeer.
