Uitvaart Hil

Vanwege de bijzondere betekenis die onderstaande gedichten hebben gehad in mijn vriendschap met Hil (zie ook mijn vorige bericht) heb ik ze gisteren (6 februari 2014) tijdens haar uitvaart voorgelezen. Een bijzonder sprekend portret van haar was achter het spreekgestoelte geprojecteerd, en ik voelde dat ze met haar lieve lach meeluisterde…

Amsterdam in april 101
hoe groot het is…

RIVIERENBUURT

Vanavond op de kaart gezien waar ik

het kind van ben. Hoe groot het is.

 

Wie niet begrijpt wat eenzaam is

moet daar een keer uit dwalen

gaan. Liefst na de laatste tram.

 

Pleinen over, waar portieken

gapen, stapels erkers zij aan

zij verrijzen in de nacht –

was Kafka architect geweest,

dan had hij dit bedacht:

toekomst veranderd in

verlatenheid. Nieuw in oud.

 

Wie niet begrijpt wat eenzaam is

moet daar een keer uit dwalen gaan.

Of thuis onder de lamp.

 

voorjaar en zomer 2010 168
waar je verjongd weer uitstapt…

ROOSEVELTLAAN

De Gouden Eeuw is bordkarton, dan wel

papier-maché. Weg hier, alsjeblieft.

Snel, daar komt lijn vier al aan!

 

Neem hem met mijn ogen dicht,

niet geel of grijs, maar oud

en blauw en bonkend, zingend

 

met zijn kopstem in de bocht.

Een ode aan de grote boulevard

waar je verjongd weer uitstapt.

 

Waar rijen populieren trouw

op wacht staan en rozenbedden

liggen met gesprongen veren

 

vol cellofaan en hondenkwijl.

Waar ik verjongd weer uitstap

en geniet van de natuur.

 

Amsterdam in april 100
waar tegels overgaan in regels…

 STICHTSTRAAT

Hoorbaar de stilte

wanneer je stappen

overgaan in regels.

 

Als grind dat ruist

in deze huizenhoge

zee van tegels.

 

Als kinderstemmen

verwaaid in de tuin

om je geboortehuis.

 

Of muziek verstomd

hoog op balkons

aan vestingmuren

flat genaamd.

 

Of als het landje

waar je speelde:

voorgoed bekleed

 

met steen. Waar nu

alleen nog tegels

overgaan in regels.

 

005
en dan de allerzwartste Amstel over…

ZORGVLIED

Kon als kind de slaap nooit vatten

in de zomer. Te veel licht. Te veel

muziek beneden in de tuinen.

 

Van wat daarachter lag te rusten

voornamelijk vermoeden, vertaald

in ijzeren ledikantjes met

bemoste lakens. Altijd koel.

 

Nu is het donker, hoor je alleen

het dwarrelen van blad – en toch

de slaap niet kunnen vatten?

 

Wat moet het heerlijk zijn je na

de val van verf en roest één keer

nog in te laten stoppen!

 

Je nog eens om te draaien en dan

de allerzwartste Amstel over.

 

PG

(Uit Antiek Fluweel, AP, 1997)

Related Images:

4 antwoorden op “Uitvaart Hil”

  1. Dank voor het delen van de poëtische betrokkenheid met Hil.
    Zo was ik er van verre toch nog dichterbij.

  2. Best Paul,
    Ik ben in het algemeen niet zo met poëzie. Begrijp het meestal niet en denk dan dat ik daar te nuchter en rationeel voor ben. Maar ik was bijzonder onder de indruk van de gedichten die jij las op Hil’s uitvaart. Prachtig! En ik begreep ze maar al te goed. Dank daarvoor.
    Met hartelijke groet,
    Gerrit Scherphof.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *