5 december 1960. Samen met mijn broertje voor een Sinterklaas op huisbezoek. Ik sta op het punt van mijn geloof te vallen, want ik zag een touwtje lopen door de snor bij de witte baard van Sint, en Zwarte Piet had niet alleen een meisjesstem maar ook en vooral een weelderige boezem. Later ging ik foto’s van de verschillende Sinten die mijn pad hadden gekruist met elkaar vergelijken, naar aanleiding waarvan mijn vader me met een knipoog toevertrouwde dat Sinterklaas slechts in onze fantasie bestond. Een grotere schok nog dan de (klungelige) seksuele voorlichting die ik enkele jaren nadien kreeg.
Mijn geloof in Sint en Piet was dus vanaf zeker ogenblik geschiedenis, maar niet mijn geloof in traditie en verbeeldingsvermogen. Met dat gegeven in mijn achterhoofd nu ontstonden de volgende gedachten over de afgelopen, wederom absurd verhitte periode.
‘Kick Out Zwarte Piet boekte een belangrijke morele overwinning’ stond op de voorpagina van de Volkskrant van 18 november. Dit naar aanleiding van wangedrag van Pegida en hooligans die ‘hun Zwarte Piet’ zouden ‘schaden’. Die overwinning – vooral het ‘morele’ ervan – valt echter te bezien, en niet alleen omdat JP Geelen op pagina 2 van dezelfde editie betoogt dat het allemaal wel meevalt. Veeleer heeft Kick Out Zwarte Piet met foute – ook nog Engelse – leuzen en een schreeuwerige gelijkhebberigheid het antiracisme (van oorsprong een edel streven) een heel slechte naam bezorgd en verder is Zwarte Piet niet het eigendom van gewelddadige racisten (of antiracisten), maar onvervreemdbaar cultureel erfgoed – zeg dat maar tegen de VN. Daarnaast heeft Zwarte Piet ook niets te maken met het zelfgekozen slachtofferschap van een slavernijverleden, al schijnt wetenschappelijk onderzoek aangetoond te hebben dat dat wel zo is. Naast ‘fake news’ heb je dus tegenwoordig ook ‘fake science’, een soort rassentheorie van deze tijd, met alle nep-genetica van dien. Maar goed, àls Zwarte Piet al bestaat, dan is hij veeleer een afgeleide van de Zwitserse Garde, de lijfwacht van de paus. Kijk maar naar zijn pofbroek, zijn kraag en zijn baret. Zijn zwarte kleur verdiept slechts de mythe van de ooit strenge knecht aan de zijde van een goede Sint, een verhaal waar helemaal niets raciaals in schuilt. Een knecht is overigens geen slaaf. Laat er snel een einde komen aan dit hysterische gedoe, want één stap verder en Shakespeare’s Moor van Venetië wordt hier een roetveeg-Othello of een regenboog-Othello…
PG
